Sami dil ailesi içindeki Aramice’nin bir kolu olarak değerlendirilen Sam’alca, günümüz Gaziantep il sınırları içerisindeki Zincirli ilçesinde, M.Ö.9. yüzyılda kurulan Arami Gabbar beyliğinin kullandığı bir dil olarak tanımlanmıştır. Sam’alca M.Ö. 11. ve 9. yüzyıllar arasında Anadolu’ya göçle gelen ve Anadolu’da beylikler kuran Arami kabileler tarafından, özellikle Zincirli bölgesinde yaygın bir biçimde kullanılmış ve Sam’al Aramicesi ya da Kuzeybatı Aramicesi adlarını almıştır. Kadim Aramice ve Fenikece ile önemli ölçüde benzerlikler gösteren Sam’alca, Aramiler’in, yerli halkın çoğunluğunu Luviler’in oluşturduğu bir coğrafyada kendi dillerinin bir Hint-Avrupa dili olan Luvice’ye evrildiği ve coğrafyanın dil üzerindeki etkinliğini göstermesi açısından önemli bir örnek olarak değerlendirilmiştir. Bu çalışmada Sam’al özelinde Luvice ve Sam’alcanın dil özelliklerinin ve bu dillerde yazılmış bazı stellerin ve kayıtların genel hatlarıyla analizi amaçlanmıştır.
Samalian, defined as a branch of Aramaic within the Semitic language family, is accepted as the language used by the Aramaic Gabbar beylic, which was founded in the 9th centuries BC in the district of Zincirli within the borders of today's Gaziantep. Samalian was used extensively by Aramaic tribes, especially in the Zincirli region, who immigrated to Anatolia between the 11th and 9th centuries BC and founded beylics in Anatolia, and was called Samalian Aramaic or Northwest Aramaic. Samalian, which shows considerable similarities with the ancient Aramaic and Phoenicean, is considered as an important example due to the fact that it shows that the language of Aramaic people evolved into Luwian language which indo-european language in a geography where majority of the people were Luwians and in terms of geography's effects on the language. This study aims to analyse the characteristics of Samalian and Luwian languages and the stelas and document written in these languages.